GibratАна

Ана әнді тыңдасам, өзімнің көктемгі бақта жүргендей боламын. Бірақ осы әнде бір түрлі, көзге көрінбейтін мұң бар сияқты. Gibrat-тың даусы гүлдерге оранған алқап сияқты, бірақ соңында құлаған жапырақтардай бір салмақтылық бар. Мүмкін, бұл әнде өмірдің өтіп бара жатқан сәттерін еске салады ма екен? Маған дәл осы сәтте көңілімді түсіріп, пессимизмге батырады. Ән әдемі, бірақ мені неге сонша түңілдіреді екен? Анау-мынау емес, кәдімгідей ойға батасың...